Pan Monroe – kontrabasista z Alei Różanej

Archetyp: Power of Will

Pan Monroe to staruszek w sile wieku, w zasadzie nikt nie jest pewien ile wiosen już za nim, a tym bardziej od jak dawna pojawia się na Alei Różanej razem ze swoim wiernym instrumentem. Aleja Różana (lub dowolna inna zależnie od systemu) słynie z malutkich kolorowych straganów, przytulnych sklepików, ulicznych kuglarzy oraz ogólnej luźnej i rozrywkowej atmosfery, niezależnie od pory dnia.

Pan Monroe pojawia się na niej regularnie wraz z pierwszym biciem dzwonu na poranną mszę w pobliskim kościele. Struny starego kontrabasu z pociemniałego już drewna rozbrzmiewają na całą Aleję Różaną i nieprzerwanie towarzyszą tutejszemu zgiełkowi aż do późnych godzin wieczornych.

Pan Monroe ma niebywale bogaty repertuar utworów, większości z nich nie usłyszymy dwa razy tego samego dnia, bo – jak to mawia sam artysta – minimaliści to nie artyści!

Codziennie Pana Monroe otacza tłumek stałych miłośników, którym ów staruszek poświęca niezwykle dużo uwagi, nie tylko w przerwach dla odpoczynku wychudzonych kościstych palców. Pan Monroe ma zadziwiająco podzielną uwagę, a słowa, które płyną z jego ust tworzą kwiecistą werbalną mozaikę, wręcz śmiało można powiedzieć – muzykę dla uszu. Jest erudytą, słychać to na pierwszy rzut.. ucha?

Pan Monroe wygląda bardzo elegancko. Nosi czarny, znoszony, choć nieco wyblakły garnitur, a marynarkę zawsze zapina na guzik. Biała koszula, codziennie świeża zapięta jest niemal pod samą szyję. Kołnierzyk przewiązuje purpurową wstążką. Na nosie przeciwsłoneczne okulary – tak jest, nawet podczas zimy, czy jesieni – z prostego powodu: Pan Monroe jest niewidomy, chociaż nie zachowuje się jakby miał trudności z poruszaniem czy ogólnym funkcjonowaniem. Nigdy jednak nie zdejmuje okularów, a przynajmniej mało kto pamięta, żeby kiedykolwiek widział go bez nich.

O swojej dysfunkcji opowiada też różne historie – jedni słyszeli, że wzrok stracił na wojnie, inni, że miał wypadek w pracy i spadł z wysokości, a kiedy odzyskał przytomność już nic nie widział, inni powtarzają, że po prostu pewnego dnia obudził się ślepy, a jeszcze inni ponoć słyszeli, że wypalono mu oczy kiedy trafił jako jeniec do wrogiej armii.

Jaka jest prawdziwa historia? Może w każdej jest ziarnko prawdy? A może skrzętnie ukrywa jeszcze jedną tajemnice na ten temat?

W dawnych czasach młodości był jazzowym muzykiem. Wojna jednak przerwała jego karierę, długa rekonwalescencja również nie pozwoliła na powrót do ukochanego zawodu, a teraz może grać już tylko dla przyjemności na ulicy i dla kilku miedziaków. Choć trzeba przyznać, że jego kapelusz praktycznie zawsze pełen jest srebrnych monet.

Historia kontrabasu również wydaje się interesująca – to rodzinna pamiątką, którą pradziadek (pochodzący z Izraela lub innego miejsca dogodnego dla MGka) wygrał na strzelnicy, jako ostatnią nagrodę, której nikt nie chciał wziąć. Pokochał ten instrument i zaszczepił miłość do muzyki swoim synom i wnukom. Nigdy jednak nie doszukał się prawdziwej historii tego instrumentu – skąd pochodzi, kto go wyprodukował, kto na nim grał wcześniej? Jakich zdarzeń był on świadkiem? I co oznacza napis ‘Mrc’60’ wyskrobany w środku w pudle?

Ulubione cytaty: Dziś młodzież mniej rozumie, ale więcej osiąga! Minimaliści to nie artyści! Nie sztuka grać na nastrojonym, chłopcze!

Cechy charakterystyczne: pewny, bezpośredni, przedsiębiorczy, krzepki, energiczny, dynamiczny, zdecydowany, rubaszny, magnetyczny ; impulsywny, zaborczy, wybuchowy, despotyczny, nieustępliwy.

Key word: gen Smithers z “Hateful Eight”

Utwór Towarzyszący: Mafia 1 Soundtrack – Downtown