Niedzielni NPCe – czyli Kuźnia Bohaterów Niezależnych #09

Triste Flores –  Melancholijny właściciel kawiarni w czyśćcu. 


Flores był kiedyś prywatnym detektywem związanymi z istotami nad-naturalnymi, wiecie, wampiry, anioły, duchy, mumie i cała reszta tej magicznej hałastry. Od dziecka miał dar rozmawiania z umarłymi, widzenia drugiego świata i możliwość przechodzenia do niego, no i szósty zmysł, który niejednokrotnie uratował go z kłopotów, bo jak się domyślacie na detektywa podróżujące do piekła czeka wiele groźnych niebezpieczeństw. Uwielbiał te robotę i był w niej cholernie dobry, oh!, nawet sobie nie wyobrażacie jak bardzo. Odbijał osoby porwane do piekieł, śledził nielegalny przemyt dusz do nieba, raz nawet rozbił siatkę słowiańskich demonów, które były winne plagi bezsenności wśród dzieci, a przy okazji zupełnie przypadkiem miały firmę produkującą środki nasenne dla nieletnich. Duże sprawy, o których swojego czasu mówił cały nadnaturalny świat; mieć zdjęcie z Floresem to był dopiero szpan!

 

Utwór postaci – Devendra Banhart – Mi Negrita
Z czasem postanowił się ustatkować, jego zawód był ryzykowny, a po wpadce z inkwizytorem udającym anioła, udającego człowieka stracił też kilku ważnych klientów, no i pojawiły się plotki o jego niekompetencji. Pieprzony inkwizytor Mendoza de las Fuertes, ten łysol jest teraz jakąś ważną osobistością wśród prostaczków, którzy nie odróżniają dobrych nad-naturali od złych! No ale wracając do historii o ustatkowaniu, Flores poznał Marie Aleksandre twardą eks-najemniczke, która pracowała przez większość swojej kariery dla Widma Komunizmu, łapiąc dla niego różnych dłużników, zapałali do siebie nawzajem dużym uczuciem, wzięli ślub i zamieszkali na zboczu Olimpu. Spokojna okolica, wiecie, Greccy bogowie w większości są już na emeryturze, tytani powyrzynali się nawzajem w bratobójczych walkach, to sporo miejsca tam wolnego, a i drogo nie jest . Zbudowali sobie uroczy dom z czerwonej cegły, porośnięty winoroślą, za nim ogród pełen cyprysów, do tego dwa psy, zielony tandem i wygodne leżaki. Brzmi jak raj dla osób, które chcą odpocząć od strzelanin w światach eterycznych i życia w biegu… ale nie do końca tak było. Flores naprawdę miał dosyć swojego poprzedniego życia, chciał z tym skończyć, hodować drzewka i jeździć na tandemie, ale Maria Aleksandra… no cóż, ona potrzebowała tylko chwilowego odpoczynku i po kilku miesiącach zaczęło się powoli psuć. Jako, że nie miała serca do oglądania coraz bardziej zasmuconego sytuacją męża postanowiła uciąć to za jednym zamachem i pewnej nocy po prostu wyjechała żeby znów zostać najemniczką. Zostawiła po sobie malutki cyprysik w żółtej doniczce oraz na zawsze smutnego Floresa.

 

 

Po tamtym wydarzeniu sprzedał dom i rozważał próbę samobójczą, ale podczas liczenia dobrych i złych uczynków wyszło mu, że trafi za to do czyśćca na circa sto lat, postanowił więc darować sobie niezręcznej rozmowy ze Świętym Piotrem (któremu notabene kiedyś uratował życie, ale to zupełnie inna historia) i samemu skazać się na to miejsce. Otworzył więc kawiarnię dla zagubionych dusz “Amarillo Cipres”, która no cóż, wygląda jak on. Bo wiecie, po tym jak opuściła go Maria Aleksandra stracił zapał do wszystkiego, stał się czarno-biały z wyglądu, opadły mu ramiona, na twarzy zawsze gości melancholia, a jego ruchy są bardzo ociężałe, i no cóż, wszystko to odbija się w wyglądzie kawiarni: zwietrzała letnia kawa, ciemnoniebieskie ściany, leniwy wentylator, który wygląda jakby miał się rozpaść, tylko stojący na chabrowej ladzie cyprysik w żółtej doniczce ma jakiekolwiek życie w sobie, jednak wzbudza on we Floresie tylko coraz większy smutek, a lokal podąża za jego uczuciami i zmienia lekko swój wygląd, na ścianie pojawi się pęknięcie albo odpadnie duży płat zaschniętej farby. Cholernie smutne miejsce do którego przychodzą czyśćcowe duszyczki, ale często zaglądają tu też podróżnicy międzyświatowi: nowe pokolenie prywatnych detektywów, najemnicy, ci których rozum śpi i wieszcze narodowi pogrążeni w martyrologicznych transach. Flores ma sporo znajomości i cały czas wie co w trawie piszczy, gdzie są najlepsze kasztany, albo kto wrobił królika Rogera. Jednakże nie jest zbyt skory do współpracy i dzielenia się informacjami, nie żeby chciał za to jakichś pieniędzy, czy innych benefitów, po prostu jest cholernie ospały ze smutku. Może ktoś z was spotka kiedyś Marie Aleksandrę? A może chcecie się podjąć misji jej odnalezienia? Kilku mieszkańców czyśćca ma już dosyć oglądania smutnego Floresa i podobno zrobili zrzutkę na odnalezienie jego miłości. Zapytajcie faceta w zielonym garniaku, on wam powie więcej.

Cytaty – Nie ma; nie; Widzieliście może gdzieś wysoką kobietę w zielonych włosach…?; nie trzeba; tak znałem kogoś takiego… znacie się może na cyprysach?;

 

 

Cechy charakterystyczne –   Ospały i powolny; duża wiedza na temat półświatka; dawniej świetny detektyw; cały szary; lubi cyprysy; wiecznie zamyślony; tęskni do Marii Aleksandry

Niedzielni NPCe – czyli Kuźnia Bohaterów Niezależnych #08

Jan WIktor Krzyżalski-Pyziak – Demonolog, szpieg, kasiarz oraz poeta amator


Utwór postaci – Crazy Polish-Jewish-Arabic Foxtrot 
Pan Jan, jak nasz omawiany dzisiaj NPC każe do siebie mówić, jest mężczyzną w sile wieku, staruszkiem jak powiedzieliby niektórzy, 56 lat na karku to nie w kaszę dmuchał, ale srebro juniorów na międzynarodowych mistrzostwach w waterpolo i brąz w łucznictwie nie wzięły się znikąd, od zawsze ćwiczyć lubił i robi to dziś, a efektem jest wciąż duża sprawność fizyczna. Sznytów charakteru nabierał na najlepszej uczelni Królestwa, niektórzy kwestionują wartość jego dyplomu, jakoby przyznany mu on został na potrzeby kariery dyplomatycznej, ale lordowskich manier mu odmówić nie można. Każdy po spotkaniu długo wspomina jego obycie, umiejętność ciekawego opowiadania oraz… otwierania sejfów o czym przekonał się niejeden baron czy hrabina.

Z tymi sejfami to sprawa jest śliska. Przez pierwsze lata po studiach Pan Jan był komiwojażerem, jeździł po wszystkich cywilizowanych krajach i sprzedawał modne w tamtym czasie gadżety dla pań, filuterne kapelusiki, delikatne woalki i rękawiczki z cieniutkiej skóry. Przy okazji też dobierał się do zawartości gorsetów i sejfów pań domów, które odwiedzał podczas podróży.  Jednego razu wpakował się jednak w większą kabałę i to dosłownie. Kiedy otwierał sejf baronowej Von Rottenkrieg, w jej piwnicy odbywało się spotkanie towarzystwa spirytystycznego “Kanarienvogel Teufel”, celem przywołania mrocznych istot z innych wymiarów. Coś poszło jednak nie tak podczas inkantacji i cała rezydencja stanęła w płomieniach, a potwory z piekła rodem, dosłownie!, rozbiegły się po całej okolicy. Panu Janowi wpadła wtedy w ręce pewna książka i tak się zaczęło….

Kiedy w ręce nieodpowiedniej osoby wpadają przedmioty magiczne o potężnej sile szybko, to szybko interesują się nimi wywiady państw. Pan Jan był nieodpowiednią osobą o tyle, że nie umiał czarować za grosz, jednakże grać ze szpiegami już umiał. Wykorzystał wywiad Rumuński do nauki magii; z Bolszewikami pogrywał próbując zdobyć pamiętniki Rasputina; pracując u Anglików udało mu się nawiązać owocną współpracę z profesorem Henrym Jonesem seniorem, specjalistą od artefaktów. Do dziś współpracuje z każdym z tych wywiadów, oszukując i grając na trzy, a właściwie cztery fronty, nie wspomniałem, że podpisał cyrograf z Niemieckim diabłem? W sprawie renegocjacji warunków umowy, trzy życzenia za duszę – pozostało jedno -,  od dłuższego czasu próbuje dotrzeć do człowieka, który poradził sobie z podobnym kontraktem, ale jedyny jego trop to gospoda Lune, której ciągle nie jest w stanie znaleźć. Możecie mu pomóc?

Cytaty – Z tych Pyziaków!; Całuje rączki pięknej pani…; I rozumie pan, ja wtedy z hrabią Worchester byliśmy na Polo, no tak oczywiście, że znam hrabiego'; Ależ moja droga, może przejdziemy na francuski; Oczywiście, że dla Królewskiej Mości/Partii/Cesarza/Mrocznego Pana zrobię wszystko co w mojej mocy!

Cechy charakterystyczne –  Nienaganne maniery, zawsze w kraciastym garniturze, niepewnie się czuje podczas pełni, obyty, poliglota, wysportowany, poszukuje gospody Lune i jej sławnego gościa, as wywiadu, kochaś,